Mijn laatste brief aan jou
Rowan Coleman
Hope is een jong meisje met een taaislijmziekte (Cystic fibrosis). Een ernstig ongeneeslijke ziekte waardoor ze erg vatbaar is voor bacteriën en virussen. Die in haar geval kunnen leiden tot de dood. Ze heeft een vrolijke, grappige vriend, Ben, die in alle moeilijkheden haar positief probeert te houden.
Hugh is een alleenstaande man met een grote passie voor geschiedenis. Hij woont nog in zijn ouderlijk huis en spendeert graag zijn tijd alleen. Op zijn elfde is hij zijn moeder verloren aan zelfmoord en niet lang geleden is zijn vader overleden. Hugh worstelt altijd nog erg met het overlijden van zijn moeder. Wanneer hij zijn buren ontmoet, een alleenstaande moeder met een zoon lijkt er voor Hugh een lichtpunt te ontstaan in zijn leven.
Stella schrijft brieven voor haar patiënten tijdens haar werk. Ze maakt altijd één belofte. Dat ze de brief pas post als haar patiënt overleden is. Maar er is een brief die zij eerder wilt posten als ze merkt dat het een laatste kans is op verzoening. Breekt Stella haar enige belofte?
De verhaallijnen van deze drie personages verweven zich, naarmate het boek vordert, steeds meer in elkaar. Daartussen lees je af en toe een brief die Stella geschreven heeft voor haar patiënten met gedachten, gevoelens of gewoon een simpele praktische tip zoals hoe de wasmachine werkt. De rode draad in het verhaal is Stella die de verhaallijnen met elkaar verbindt.
Het gaat namelijk niet alleen over de dood en verdriet, maar ook over kansen. Je kunt altijd opnieuw beginnen, als je dat aandurft.
Ik kwam ‘Mijn laatste brief aan jou’ toevallig tegen bij de Kruitvat. De naam van schrijfster zei mij helemaal niks, toch heeft ze al twaalf boeken geschreven. Ik las de achterkant en kocht het omdat ik zelf ook verpleegkundige ben. Zoveel boeken over verpleegkundigen kom ik namelijk (helaas) niet tegen.
Zoiets wat Stella, als verpleegkundige, doet voor haar patiënten was voor mij de reden om het boek te kopen. Ik vond het zo’n mooi en origineel gebaar. Hoe mooi is het niet als je nog zoiets kan doen/betekenen voor een patiënt maar ook voor degene die achterblijft?
Het is natuurlijk wel zo eerlijk als ik zeg dat ik dit boek enkele maanden geleden gelezen heb, maar misschien zegt het ook genoeg dat het verhaal nog zo goed in mijn geheugen gegrift staat!
Pijnlijk realistisch
Wat ik niet met ieder boek heb, maar wat voor mij zeker een pluspunt is, is dat wanneer een boek mij vanaf de eerste pagina aangrijpt en dat doet Rowan Coleman uiterst goed. Ik vind haar schrijfstijl ook erg fijn. Het is makkelijk lezen en het leidt niet af van het verhaal. Ik vind het uiterst irritant als ik niet lekker door kan lezen en bij wijze van bij elk woord een woordenboek erbij moet pakken.
Het verhaal is pijnlijk realistisch, er gebeuren dingen in die in ons allemaal kunnen overkomen. Wat wel fijn is bij zo’n zwaar verhaal is dat de schrijver balans vindt en het afwisselt met humor en luchtigheid. Ik vind die balans in dit boek zeker goed gelukt, want regelmatig zat ik toch met een glimlach op mijn gezicht door bijvoorbeeld Ninja, Jake of Shadow. Als je het verhaal leest zul je deze namen begrijpen ;-).
Het boek gaat niet alleen over de dood en verdriet, maar ook over kansen. Dit boek laat zien dat je altijd opnieuw kan beginnen, als je dat aandurft.
Meerdere perspectieven
Nog niet eerder heb ik een verhaal gelezen vanuit meerdere perspectieven. Eerlijk gezegd trok mij dat ook nooit zo. Ik ging er namelijk vanuit dat dit rommelig lezen is, dat ik het verhaal dan niet meer goed kan volgen en dat het m’n leesplezier bederft. Maar het tegenovergestelde bij dit boek blijkt, ik vond het totaal niet storend en zelfs wel prettig. Ik denk dat als het boek enkel vanuit Stella’s perspectief was dat het een behoorlijk saai boek geweest was. Juist die meerdere perspectieven maakt het tot een goed boek. Elk personage voegt iets belangrijks toe aan het verhaal en alle verhaallijnen zijn uiteindelijk op een leuke manier in elkaar verweven.
Veel brieven
Wat minder vind ik dat er voor mijn gevoel iets te veel brieven in verwerkt zaten. Deze brieven staan los van het verhaal en hebben allemaal een andere strekking. Zo gaat er een over een verloren liefde, een ander over een ouder die tips geeft aan een kind. Het is een leuke toevoeging, maar soms zat ik zo lekker in het verhaal en dan kwam er weer een brief voorbij. Ik moet bekennen dat ik weleens een brief heel vluchtig heb gelezen om weer verder te kunnen lezen en dat vind ik wel wat jammer.
Daarnaast is het geen hele spannende verhaallijn, zit je niet de hele tij dop het puntje van je stoel maar zit er wel net voldoende kleine spanningselementen in waardoor je het boek wel blijft doorlezen.
Conclusie
Het is een vlot geschreven verhaal over verlies, angst, onmacht en verdriet. Mijn laatste brief aan jou toont dat iedereen anders omgaat met tegenslagen en verlies. Het maakt het verhaal realistisch en daar houd ik van in een boek. Een boek is voor mij goed wanneer er herkenbare elementen en die zijn er zeker.
Het lukt niet iedereen om die laatste woorden tegen je geliefde uit te spreken en dus origineel om dit in briefvorm te uiten in dit boek. Het is zeker geen zwaarmoedig boek, ondanks dat de dood erdoorheen zwerft. Er zitten ook luchtige en grappige elementen in verwerkt wat het naar mijn inziens minder dramatisch maakt.
Wat ik het enige mindere vindt zijn de vele brieven die tussen het verhaal door komen. Dit haalde mij wat uit de sfeer van het verhaal.
Het boek krijgt van mij hierom vier sterren.
Al met al zou ik dit boek zeker aanraden aan iedereen die houdt van wat drama, maar wel een feelgood gevoel wil hebben aan het einde van het boek!
Dit boek is ook gepubliceerd onder de titel: Twintig regels liefde.
Heb jij dit boek gelezen? Zo ja, wat vond jij ervan? Laat het weten via een reactie of beoordeel het boek door de hoeveelheid sterren in te drukken.